over de film

In de zomer van 2014 draaide ik op de NICU (Neonatale Intensive Care unit) voor mijn eigen film “over leven”,  Een film over te vroeg geboren kindjes, die elke dag vechten om groter te groeien. Het was een heel groot avontuur, wat mij de rest van mijn leven bij zal blijven. Een proces van kwetsbaarheid en vertrouwen wat heeft geresulteerd in een 24 minuten durende poëtische documentaire over deze vaak nog onbekende wereld. 

Van editor tot regisseur
In 2014 studeerde ik af aan de Hoge school voor de Kunsten Utrecht. Ik behaalde mijn diploma met twee fictie films, die ik samen met twee fantastische regisseurs monteerde. Al tijdens dit afstudeer proces kriebelde er iets in mij, ik had een passie voor monteren maar ik wilde meer dan dat. Tijdens mijn opleiding filmde ik voor het eerst een geboorte, en nee ik filmde niet alles open en bloot maar legde vast hoe ouders voor het eerst hun kindje zagen, onbeschrijfelijk hoe mooi dat was.

Ik was altijd al bezig met baby’s! Als ik geen ziekenhuis programma’s keek ( ja echt, bevallingen! ) was ik wel met mijn poppen aan het spelen. Verloskundige was vervolgens de baan die ik voor ogen had, maar toen maakte ik op het middelbaar onderwijs kennis met het filmvak. Hier kon ik mijn creativiteit in kwijt, werelden creëren maar ook laten zien zoals ze gewoonweg zijn. Inmiddels heb ik verschillende geboortes vast mogen leggen en fotografeer ik newborns, ik denk dan ook dat ik op dit moment het perfecte evenwicht heb gevonden tussen deze twee werelden.

Ik besloot dan ook tijdens het afstuderen een eigen film te gaan maken, en hoewel dat misschien als editor uit een iets wat onverwachtse hoek kwam, zette ik dit door. Ik besloot mij te verdiepen in geboortes, de mooie verhalen, de roze wolken en eindeloze foto’s van kersverse ouders. Dat dit geluk niet voor iedereen was weggelegd was de keerzijde die ik onderzocht. Ik kwam ontzettend kleine kindjes tegen, soms gewoon te spannend om te zien maar ergens raakte dit mij en moest ik er meer mee doen.
Ik wilde een film maken over de kwetsbaarheid van deze kindjes, maar ook het groeiproces vastleggen vanaf de geboorte tot aan het ziekenhuis verlaten. Dit wilde ik doen door middel van enkel en alleen de kindjes te filmen. Geen ouders of ziekenhuis personeel met hun gezicht in beeld, de handen waarmee zijn liefdevol de kindjes zouden verzorgen en  de aanrakingen was voldoende voor mij. Dat niet iedereen begreep hoe ik hiermee een verhaal zou gaan vertellen, liet mij niet weerhouden dit plan voort te zetten. Ik zag het al die tijd al voor me, je zou namelijk het gevoel krijgen dat je onderdeel uitmaakte van hun groeiproces. Je zou zo dichtbij zijn dat je het gevoel had ze aan te kunnen raken.
Na een lang research proces ben ik in contact gekomen met verschillende ziekenhuizen en vond ik uiteindelijk een ziekenhuis wat met mij in gesprek wilde over mijn filmplannen. Ik wist dat het niet makkelijk zou zijn, filmen in een ziekenhuis ligt nogal gevoelig laat staan op een NICU (Neonatale Intensive Care Unit). We hebben veel gepraat, afspraken gemaakt en toen beide partijen er een goed gevoel over hadden kon het avontuur beginnen. Een avontuur wat ik enkel en alleen zelf aanging, zonder iemand van productie, zonder cameraman, zonder regisseur. Ik was deze zomer alles in één, mijn crew was het ziekenhuis personeel  en mijn personages ontzettend kwetsbare kindjes. Maar ik was er klaar voor!

Start van het avontuur
Ik maakte kennis met verschillende ouders waarvan de aanstaande moeders al met verplichte rust in het ziekenhuis lagen. Uiteindelijk volgde ik 3 gezinnen waar er in de uiteindelijke film 2 van overgebleven zijn. Ik werd dagelijks op de hoogte gehouden en zette die zomer alles aan de kant om geen geboorte te missen. Toen ik de eerste whatsapp binnenkreeg sprong ik dan ook in de auto met al mijn spullen op weg naar Zwolle. Bij het ziekenhuis aangekomen parkeerde ik mijn auto op een random plek en ben ik naar de afdeling gesneld. Een kwartier daarna werd Liv geboren, een meisje van 31 weken en 1550 gram. Wat een ervaring! Ik volgende haar de hele dag, en dan zie je pas wat een kindje van nog geen paar uur oud allemaal al moet doorstaan. Weg van mama, prikjes, slangetjes, beademing noem maar op. Maar oh tegelijkertijd ook zo knap dat we hier toe in staat zijn, dat deze kindjes de ondersteuning krijgen die ze nodig hebben, en de kans krijgen hun groeiproces buiten de buik voort te zetten.

Hier was Liv enkele minuten oud. Ze krijgt hier extra ondersteuning, omdat ze het zelf niet helemaal redt. Haar vader pakt haar handje, dit is hun eerste aanraking.

Na de geboorte van Liv kwam ik even adem pauze nemen op de afdeling waar haar moeder al die tijd had gelegen. Ik kreeg een kopje thee en beschuit met muisjes. Naar buiten kijkend zag ik daar iets wat beschamend mijn auto staan, letterlijk midden op een terrein waar waarschijnlijk spoed artsen hun auto parkeerde. Gelukkig was een telefoontje met de beveiliging snel gedaan, deze mevrouw had heel veel haast gehad vandaag, sorry!

Luanne mag heerlijk buidelen bij haar papa. De hand van haar papa laat zien hoe klein en kwetsbaar ze is, wat een wonder.

De kleinste van het stel
Luanne het meisje van 26 weken en 895 gram was het kleinste kindje dat ik volgde. Als ik haar beelden weer terugkijk dan verbaas ik me soms over hoe ik sommige momenten van haar zo mooi heb weten vast te leggen. Bijvoorbeeld het moment dat ze aan de beademing wordt gelegd, alles is zo klein en kwetsbaar. En hoewel ik vaak de knop om kon zetten, heb ik ook echt wel momenten gehad dat ik even naar buiten moest om de frisse wind te voelen en mijn emoties even te laten gaan. Vooral de momenten waarop zij met haar ouders mocht buidelen toonden hoe kwetsbaar en klein ze wel niet was. Al die draadjes en plakkers op haar lijfje en oh wat lijkt Luanne opeens nog veel kleiner als ze bij haar papa op zijn buik ligt (zie bovenstaande foto). Bij buidelen mogen de kindjes op de blote borst van hun papa of mama liggen, dit is een heel belangrijk onderdeel in het groeiproces voor zowel ouders als het kindje zelf. 


Hier hield de mama van Liv haar voor het eerst vast. Wat mij betreft een prachtig moment uit de film.

Van beeld naar film
Na de filmopnames kwam daarna natuurlijk mijn specialisatie, het monteren van de film. Gek genoeg heb ik de eerste week ontzettend gehuild achter mijn computer, wat een zomervakantie had ik gehad en wat bracht dat een emotie met zich mee. Na die ontlading kon ik dan eindelijk aan de slag, en met behulp van vrienden uit het vak en de film af en toe een paar weken los te laten kwam “Over leven” langzaam tevoorschijn. Om de film te ondersteunen werd er speciaal muziek geschreven en gemaakt door Gijs van Amelsfoort. Hij wist precies mijn gevoel te vertalen in de muziek, en de juiste momenten te accentueren. In de zomer van 2014 draaide “over leven” in de bioscoop van Emmeloord waar iedereen voor uitgenodigd was die mee werkte aan de film. Ook naaste familie en vrienden waren aanwezig de film te bekijken waar ik bijna 2 jaar aan had gewerkt. Die zomer draaide de film ook tijdens de studenten competitie op het Nederlands Film Festival in Utrecht.

Al dat vertrouwen
Nog altijd ben ik de ouders, en het ziekenhuis ontzettend dankbaar dat zij mij het vertrouwen hebben gegeven deze film te maken. De kwetsbaarheid die ouders met mij deelden was enorm ontroerend voor mij. Je deelt een ervaring voor hetleven, de geboorte en ontwikkeling van hun kindjes. Bij elke mijlpaal was ik zelf ook ontzettend trots, wat een kanjers! Maar ook beleef je de mindere momenten natuurlijk mee en dat was niet altijd even makkelijk. Want wie leert je hoe je om moet gaan met dit soort situaties? Gelukkig kon ik altijd terecht bij de verpleging en de leidinggevende van de NICU, ik kwam wat dat betreft echt in een warm bad terecht.
Daarnaast ben ik het personeel van het ziekenhuis die mij toe hebben gelaten tot deze plek vooraltijd dankbaar. Ook zij hebben tijd gestopt in het mogelijk maken van deze opnames op een kwetsbare afdeling. Zij geloofden in mijn filmplan en stonden altijd klaar voor mij wanneer ik even een luisterend oor nodig had. Ik kan dan ook niet anders dan alle lof uitspreken voor deze afdelingen en dit personeel. Deze film en alle betrokkenen hebben voor altijd een plekje in mijn hart.

En toen was het opeens twee jaar later?!
Ik keek naar mijn kast en besefte mij dat daar een hele waardevolle harde schijf lag, ik sloot hem aan en besloot dat die kast niet langer de plek was voor deze film.. Op 17 november staan we stil bij prematuren over de hele wereld, willen we mensen vertellen over wat het inhoud om dit mee te maken en zetten we  ouders van te vroeg geboren kindjes in het zonnetje. Een perfecte dag dus om “over leven” haar online premiere te laten beleven. Ik deel haar graag met jullie,. Maar ook namens ouders en het ziekenhuis. We hopen dat waar ook ter wereld de film iets kan betekenen, op wat voor manier en voor wie dan ook.

Deze film gaat over een spannende tijd, over verdriet maar zeker ook over hoop. Het verteld een verhaal over twee meisjes: Liv (31 weken, 1550 gram) en Luanna (26 weken, 895 gram) die vanaf de eerste momenten van hun prille leven worden gevolgd. Omringt door liefdevolle ouders, artsen en verpleging zullen de meisjes groter moeten groeien om zelfstandig te kunnen functioneren. Kwetsbaar en vol innerlijke kracht verteld deze film een verhaal over leven.

Klik hier voor de teaser van de film
Klik hier voor de film (vanaf 17 november te bekijken, dus nog maar heel even geduld!)